گلپونه های وحشی دشت امیدم وقت سحر شد
خاموشی شب رفت و فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
گلپونه های وحشی دشت امیدم وقت جداییها گذشته
باران اشکم روی گور دل چکیده
بر خاک سرد و تیره ای پاشیده شبنم
من دیده بر راه شما دارم که شاید
سر بر کشید از خاکهای تیره غم

**********
من مرغک افسرده ای بر شاخسارم
گلپونه ها گلپونه ها چشم انتظارم
میخواهم اکنون تا سحر گاهان بخوانم
افسرده ام دیوانه ام آزرده ام


**********

گلپونه ها گلپونه ها غمها مرا کشت
گلپونه ها آزار آدمها مرا کشت
گلپونه ها گلپونه ها نامهربانی آتشم زد
گلپونه ها بی همزبانی آتشم زد

**********

گلپونه ها در باده ها مستی نمانده
جز اشک غم در ساغر هستی نمانده
گلپونه ها دیگر خدا هم یاد من نیست
همدرد دل شب ها به جز فریاد من نیست

**********

گلپونه ها آن ساغر بشکسته ام من
گلپونه ها از زندگانی خسته ام من
دیگر بس است آخر جداییها خدا را
سربر کشید از خاک های تیره غم

**********

گلپونه ها گلپونه ها من بی قرارم
ای قصه گویان وفا چشم انتظارم
آه ای پرستو های ره گم کرده دشت
سوی دیار آشناییها بکوچید
بامن بمانید بامن بخوانید

*********

شاید که هستی راز سر گیرم دوباره
آن شور و مستی را زسر گیرم دوباره

زندگی اقیانوس متلاطمی است که در کلیه ی فصول می غلتد .در کشاکش امواج این اقیانوس تنها شناگرانی

به ساحل موفقیت میرسند که بازوان موج شکن و دیدگانی پر فروغ دارند .چه خوب بود که جسمم اسیر روح پیر

و دلسرد وخسته نبود,چه خوب بود فرشته ی شادمانی,امید,ولبخند سعادت آمیزش را از من دریغ نمیکرد

دریغ که دارای روحی افسرده وماُیوسم.چه میخواهم و چه میجویم, نمیدانم. کاش می توانست چیزی در این

دنیا مرا مجذوب خود سازد/

در بهت و سکوت عجیبی زندگی میکنم . افسوس که عشق هم به من توجهی نکرده است و نخواسته این

روح سرگردان با فروغ خود گرم کند

چه ساعات طویلی دارد این ایام .چه شبها که با چشمانی پر از حسرت و غم لبریز از اشک به ستارگان آسمان

خیره شدم و آنان نیز مرا خیره خیره مینگریستند وچشمک زنان مرا به یکدیگر نشان میدادند.چه رابطه ی مرموزی

بین روح من باغم وجود دارد

نمیدانم چرا روح من چنین بیمار است .شاید تقدیر چنین است جرخ گردون روزگار برای افرادی چون من چنین خواسته

آخر زندگی چیست اگر با خوبی و عشق و علاقه ترکیب نشود.دریغا که فقط غم است وحسرت.

نمیدانم که هرگز این میله های فولادین زندان غم  در هم شکسته خواهد شد.

صدای سوسویی چراغ قلبم را به شدت میلزاند وخاطرات را دوباره زنده میکند

صدای شوم جغد ها این بار نه از ویرانه ها بلکه از آبادیها  و روشنیها به گوش میرسد.
صدای زوزه ی گرگی خسته و گرسنه از دور دست به گوش میرسد و به شدت تپش قلبم می افزاید گویا امشب شبی است بی پایان.در این خزان پاییزی خاطرات دوستی های دیرینه یک به یک بیاد می آورم و جدایی ها را

آرزوی من آرزوی توست.امید من امید توست.نمیدانم به من چگونه می اندیشی, درونم یکپارچه آتش است

آتش عشق تو برای همیشه در قلب من زبانه میکشد و لحظه به لحظه علاقه ام به تو بیشتر میشود .کلمات

ناقص تر از آنند که بتوانند آینه ی دل من گردند.من از دوستی با تو از عشق ورزیدن به تو بزرگترین سود ها را

برده ام. من در این دنیای فانی و بی رحم محبت را در وجود تو جستم,محبت را از نگاه تو خواندم و از سخنانت

آن را بوئیدم و به تو پناه آوردم

پس ای فرشته عشق و مهر وقتی با تو باشم از مصاحبت با تو از گفتار شیرین تو از اخلاق دلپذیر تو بهره مند

میشوم و هنگامی که از تو دورم در عالم اندیشه و خیال دیوانه تو ام . شب و روز را با تو و اندیشه تو میگذرانم

به خاطر تو زندگی میکنم و در عشق تو ثابت قدم و پایدارم. تو را دوست دارم زیرا در تو بسیاری از خوشبختی

های جهان را جمع میبینم.در صورت تو مظهر جمال زیبای محبت را مشاهده مینمایم.ای کاش میتوانستیم

از این دوران کوتاه وزود گذر به سعادت جاودانی برسیم.زندگی و هستی چون برق آسمانی ظاهر و برای

لحظه ی کوتاهی چشم ما را خیره کرد و سپس برای همیشه ما را در تاریکی ابدی و ظلمت جاودانی باقی میگذارد

.آنچه در سینه دارم در این جمله تمام نمیشود چه کنم که برای ابراز عطش دل همین جمله ها را داریم  و تو آن را

بپذیر.دوستت دارم.تویی بهترینم صمیمی ترینم

رفتن دلیل نبودن نیست ....

سحر گاه چون پنجره را بگشودم تا نسیم سحرگاهی با افکار پریشان و جان بی تبسمم  بازی کند

عطر گلپونه های وحشی جانم را چنان سرشار ساخت که بی اختیار به سالها قبل و زمان کودکیم

بازگشتم, همان پسرکی شدم که کنار جوی آب  که از نزدیک منزلمان میگذشت با سبزه های نو رس

و گلپونه های وحشی درد و دل میکرد همان پسرک ساکت و آرامی که بازیهای کودکانه نیز شادمانش

نمیساخت . همه میگفتند چقدر مظلومه و من در دل به آنها میخندیدم . سرتاسر وجودم را غمی بزرگ

و جانکاه و مرموز که هر روز غروب به هنگام بهاران او را به کنار پونه های سرسبز میکشید.غم های درونم

را یک به یک   به گلپونه ها حتی کوچکترین مخلوق خدا میگفتم.گلپونه ها با چشمهای مهربانشان آرام به

دردودل های کودکانه ام گوش میسپردند و بدون هیچ رنجشی مطمیُن بودم که آنچه به آنها گفته ام برای

همیشه در سینه های پاک و نازنینشان دفن میشود.آری مطمیُن بودم.

مدت هاست که احساس میکنم اگر دختر به دنیا می آمدم بهتر نبود.
و آنها از همان دوران کودکی سنگ صبور من بودند و من چه بسیار به انتظارشان چشم به راه ماندم
 

سلام سبزه ها, سلام پدرم.مدتهاست که به مسافرت رفته, دلم تنگه . دلم گرفته...

سلام گلپونه ها.,سلام.بابام زنگ زده گفته میام ,چقدر خوشحالم...

چند روزی میشه بابام اومده ها, با چه دلخوشکنک هایی که همه آرزوی داشتن آنها را داشتند

آه خدایا چه زیبا بودند چقدر قشنگ .وچه خوش میخواند ظبط صوت پدرم, افسوس. چه خاطراتی

دریغا از زمانی که  هیچ نمیدانستم و نمیخواستم بدانم. آه از اون روزها ,روزهای خوب وقشنگ...

مامان وبابا چند روزه که به هم ریختند بازم جر وبحث ودعوا.چقدر بد و خودخواه میشدند پدر و مادر

گاهی هر از گاهی  زمانی که خودم بودم و افکار بچه  گانه ام , بازی های پر بهانه و کودکانه ام

مامان میگفت میرم . اما هیچ وقت نرفت ...آه مادر .مادر خوب وصبورم .بعد آشتی و چند صباهی خوشی.

دوباره ساز سفر با چند بوسه بر سر و صورتمان.بابام  تا مدتها میرفت و باز چشم اتظار آمدنش بودم

آه خدایا چه زود میگذشت اومدن وچه قدر دیر می اومد بازگشت...ولی حالا مدتهاست که بار سفر بسته بود

من چشم منتظر بدون انتظار بازگشتی.اون رفت و ما رو  تنها گذاشت.خدایا نمیکنم باور.

اکنون که به یاد آن روزها با خود می اندیشم در خود میگریم و افسوس میخورم که چرا نمیتوان چون

آن روزهای زود گذر و شیرین حتی به گلپونه نیز اعتماد کرد . آه چه سخت است این سرنوشت شوم

تنها ماندن .تهی بودن از همه چیز حتی زندگی.خسته از ماندن.دل پر از سنگینی,دل پر از شقاوت

مانده ام بی هدف وسر در گم .ندارم هیچ امیدی.سالهاست که بغض در گلو دارم.

مادرم را.آه مادرم را.خدایا مادرم را میپرستم ,دوست دارم.چقدر صبور .چقدر آرام.مانده است تنها.

تنها میان سیل غمها.میبینمش مثل همیشه مهربان

تو کي بودي اي مسافر ؟ که منو در من شکستي !

رفتي اما در دله من تو هميشه زنده هستي 

 تو کي بودي که با يادت بايد آواره بمونم و پا به پايه باده شبگرد برم و از تو بخونم

چه نشستي که چشمامو برقه تنهايي ربوده چشمي از سحر نداشتم اگه داشتم از تو بوده چه نشستي که شکستم

 زيره باره  غم غربت خالي از نغمه شوقم ، پرم از قصه محنت

گمشدم تو شهره ظلمت رده پايي تو شبم نيست

با صداي حق حق من کسي اينجا آشنا نيست
اي صداي آسموني پرم از هر چه شنيدم

کاشکه ميشد پر کشيدن به هوايه با تو بودن

انتظاره ديدن تو منو آروم نمي ذاره مثله بغضي که گلمو بسته اما نمي باره

رهگذر ایست!از کجایی تو

اسم شب را بگو اگر دانی

اسم شب هر چه هست بی خبرم

نه، گمان می کنم وطن باشد

نیست امشب حواس ِ من کامل

باز می گردم و سر فرصت

اسم شب سابقا تباهی بود

اسم شب نطق های شاهانه

اسم شب تیمسار پاک روان

اسم شب از اسامی مضحک

نام ايران خوب من باشد

http://uplod.ir/pzifskf9h3en/Movie.wmv.htm

لینک دانلود